Al jarenlang heb ik de even onbegrijpelijke als uitdagende en fantastiche droom om het dolce vita in bella Italia per fiets te ontdekken. Na eerst veel te lang studeren en daarna de noodzakelijke baan begon het steeds meer te knagen en was de tijd rijp om deze droom maar eens werkelijkheid te laten worden

Wanneer de knoop wordt doorgehakt is het nog allemaal een ver-van-mijn-bed-show, was ik nog vrijgezel en geloofde niemand dat het plan ook daadwerkelijk tot uitvoering zou komen. Het voorjaar van 2014 leek zo ver weg een jaar geleden, maar de zomer, herfst en winter gingen en was het ineens 2014. Shit, nu moet ik het echt gaan doen, en wat doe ik dan met het appartement en mijn werk?

Er zat maar één ding op; alles opzeggen, mijn droom achterna en wat er daarna gebeurt zijn zorgen voor later.

Dan was er nog een obstakel. De liefde. Bij het maken van de plannen zou ik geen mensen achterlaten die mij, of ik hen, niet voor minstens een aantal maanden kunnen missen. Dat is nu anders, maar liefde is ook elkaar gunnen, en gelukkig staat dus ook de liefde achter me. Ze zal ongetwijfeld in een aantal blogs langskomen omdat ze een aantal avonturen gelukkig met mij zal beleven.

Maar waarom Italië? En vooral, waarom in hemelsnaam per fiets?

Eerst de vraag waarop ik het antwoord heb, de fiets. Op de fiets ben je mobiel, je krijgt het meeste mee van je omgeving, is goedkoop en ik vind het simpelweg leuk.
Maar waarom dan Italië? Eigenlijk is ook hier het antwoord vrij eenvoudig: Geen idee. Alles spreekt me aan zonder dat goed uit te kunnen leggen. Wie weet wordt het kristalhelder in deze blog, en zo niet, dan hoop ik dat het toch de moeite waard is te lezen.

Veel plezier met lezen, en laat ook eens een berichtje achter!